خوابیدن کودکان کنار پدر و مادر

به اعتقاد روان شناسان کودک، خوابیدن کودکان کنار پدر و مادر از دو جنبه مثبت و منفی قابل ارزیابی است. براساس مطالعات روان شناسی نزدیک بودن والدین به فرزندان هنگام خواب، سبب تنظیم و تعدیل سیستم عصبی نوزاد می شود. از طرفی با پیشگیری از خواب بسیار عمیق نوزاد از مرگ ناگهانی آنها جلوگیری می شود.
 
روان شناسان معتقدند در این شرایط والدین و نوزادان هر دو بهتر می خوابند و به خاطر نزدیک بودن والدین به نوزاد، دیگر نیاز نیست نوزادان کاملا بیدار شوند و گریه کنند تا پاسخی دریافت کنند. در مقابل مادران هم خواب بهتری دارند. تحقیقات همچنین نشان میدهد مادرانی که شبها کنار فرزندانشان می خوابند ۲ برابر مادرانی که جدا از نوزادان شان می خوابند به فرزندانشان شیر می دهند. در مقابل نوزادانی که شبها کنار مادرانشان می خوابند، مراقبت و توجه بیشتری دریافت می کنند. گفته میشود این توجه ۵ برابر بیشتر از زمانی است که نوزاد کنار والدین خود نمی خوابد. روان شناسان همچنین، معتقدند خواباندن بچه ها پیش والدین در دراز مدت آثار مثبتی به دنبال دارد که از جمله آنها بالا بردن اعتماد به نفس است.
 
تحقیقات نشان میدهد کودکانی که از زمان تولد تا ۵ سالگی پیش پدر و مادرهای شان خوابیده اند، اعتماد به نفس بالاتری داشته و احساس گناه و اضطراب کمتری را تجربه می کنند. همچنین تحقیقات نشان داده دختر بچه هایی که در زمان کودکی نزد والدین شان خوابیده اند، در بزرگسالی کمتر در مورد ارتباطات فیزیکی خود احساس ناراحتی می کنند. این روان شناسان معتقدند خوابیدن به همراه والدین، اعتماد، عزت نفس و همچنین صمیمیت را ارتقا می دهد و همچنین مهارتهای اجتماعی آنها در محیطهای زندگی آینده را بالا می برد. همچنین این کودکان نسبت به کودکانی که تنها می خوابند، بیشتر مورد تحسین معلمان خود قرار می گیرند.  برخی روان شناسان معتقدند کودکانی که از زمان تولد تا ۵ سالگی پیش پدر و مادرهای شان خوابیده اند، اعتماد به نفس بالاتری داشته و احساس گناه و اضطراب کمتری را تجربه می کنند.در تحقیقی که اخیرا در انگلستان انجام گرفته، مشخص شد بچه هایی که هیچ وقت در تختخواب پدر و مادرشان نخوابیده اند، کنترل ناپذیرتر، ناراحت تر و کج خلق تر هستند. حتی این بچه ها نسبت به بچه هایی که پیش پدر و مادرشان می خوابند، ترسوتر هستند. در تحقیق بسیار گسترده دیگری که روی ۵ نژاد مختلف در ایالات متحده آمریکا انجام گرفت، مشخص شد در میان همه این گروه های قومی، افرادی که شبها پیش هم می خوابند احساس رضایت بیشتری از زندگی دارند. دیگر جنبه های مثبت این موضوع به احساس و تصور والدین برمی گردد. خیلی از پدر و مادرهایی که شبها پیش فرزندان خود می خوابند، احساس می کنند هماهنگی بیشتری با فرزندان خود دارند و حساسیت آنها به نیازهای فرزندان شان هنگام شب، میل به پاسخگویی آنان به نیازهای بچه هایشان، در طول روز را افزایش میدهد و رابطه آنها را با فرزندشان قوی تر می کند.
 

در مقابل آخرین شواهد آماری که از سوی موسسه «پژوهش روی مرگ نوزادان» انجام گرفته، نشان می دهد، خوابیدن والدین و نوزاد در یک تختخواب مشترک عامل حدود نیمی از موارد خواب مرگی نوزادان است. پژوهشگران هشدار دادند این خطر بویژه در شرایطی که والدین سیگاری باشند، از داروهای مسکن و آرام بخش استفاده کرده یا خیلی خسته باشند، بسیار بیشتر می شود. در این میان نوزادان کوچک تر یا کم وزن تر که زیر 2.5 کیلوگرم هستند بیشتر در معرض خطر قرار می گیرند. این متخصصان تاکید می کنند حتی بدون وجود این عوامل، ایمن ترین محل برای خوابیدن نوزادان در تختخواب خودشان است. پژوهشگران انگلیسی نیز با تحقیق روی این موضوع تاکید دارند که ما باید به تمام والدین هشدار دهیم راحت ترین جا برای خوابیدن آنها، خطرناک ترین و ناامن ترین جا برای نوزادان شان است. براساس این پژوهش خواباندن کودکان در تختخواب والدین تبعات روانی زیادی هم دارد که به همین دلیل خانواده ها باید کودک خود را بعد از چند ماهگی به تنها خوابیدن عادت دهند، اما در مقابل عده بسیاری اعتقاد دارند این توصیه ها تا حدودی جنبه تجاری برای فروش کالاهای مختلف کشورهای سرمایه داری و صنعتی دارد و نوعی تبلیغ برای ترویج مصرف گرایی محسوب می شود.
 
نکته: برخی روان شناسان معتقدند کودکانی که از زمان تولد تا ۵ سالگی پیش پدر و مادرهای شان خوابیده اند، اعتماد به نفس بالاتری داشته و احساس گناه و اضطراب کمتری را تجربه می کنند.

به همین دلیل آنها می گویند مادران باید با توجه به شرایط و نیازهای فرزندان خود، نسبت به این موضوع تصمیم بگیرند. نسترن، خانم ۳۰ ساله ای است که مثل بسیاری از مادران با مشکل مستقل خواباندن کودک خود روبه رو است. او می گوید: دختر من ۱۰ ماهه است و هر وقت شبها در اتاق خودش تنها میخوابد بعد از یک ساعت با جیغ بیدار می شود و دیگر نمی خوابد. نمیدانم چه باید بکنم. همه راهها را امتحان کرده ام. مادر جوان دیگری می گوید: دختر من ۷ ماهه است و از ۲ ماهگی در اتاق خودش تنها می خوابد. در طول شب با کوچکترین صدا بیدار می شود، ولی از این که مستقل می خوابد خیلی راضی هستم. خانم جوان دیگری می گوید: من پسرم ۹ ماهه است و از ۴ ماهگی در اتاق خودش می خوابد، خیلی هم راحت است، شبی دو بار شیر می خورد، خیلی از این شرایط راضی هستم و... خانم دیگری براساس تجربه شخصی اش با جدا خواباندن بچه ها موافق نیست و می گوید: زمانی که فرزندم یک ساله و در اتاقش تنها خوابیده بود، اما به دلیل مشکل تنفسی که برایش به دلیل نحوه خوابیدن پیش آمده بود، اگر یک دقیقه دیرتر می رسیدم بچه ام خفه می شد. او می گوید: به نظرم باید بچه بزرگ شود و بتواند صحبت کند و خودش بخواهد مستقل شود و از پدر و مادرش جدا شود.

 
منبع: روانشناسی کودک، بتول جعفری گلستان، چاپ دوم، نوید حکمت، قم 1396